Używamy plików cookie do gromadzenia ogólnych statystyk odwiedzających, ale nie danych osobowych.

Estera wstawia się za swoim ludem

Królowa Estera wstawia się u króla za swoim ludem i wskazuje ich wroga – Hamana.
Przekazany przez Sweet Publishing
1
Haman został zaproszony na przyjęcie organizowane przez królową Esterę. Było ono przygotowane dla króla i Hamana. – Slajd 1
2
Kiedy pili wino, król zapytał Esterę: „Czy masz jakieś życzenie, królowo Estero? Każda twoja prośba zostanie spełniona, choćby nawet chodziło o połowę królestwa”. Wtedy Estera odpowiedziała: „Jeśli znalazłam łaskę u króla, to niech raczy darować życie mnie i mojemu narodowi. Wydani bowiem jesteśmy na zabicie i wytępienie”. „Kim jest człowiek, który odważa się uczynić coś takiego i gdzie on jest?” – zapytał król. – Slajd 2
3
A królowa odpowiedziała: „Naszym wrogiem jest obecny tu Haman, ten zły człowiek”. Hamana ogarnęło przerażenie wobec króla i królowej. A król wstał od uczty i wyszedł do ogrodu pałacowego. Był pełen gniewu.<br/> – Slajd 3
4
Haman rzucił się na łoże, na którym odpoczywała Estera i zaczął błagać ją o życie. Kiedy król wrócił po pewnym czasie z ogrodu na miejsce uczty i zobaczył Hamana na łożu Estery, zapytał: „Czy jeszcze królową zamierza zgwałcić w mojej obecności w pałacu?”. Natychmiast też straże pochwyciły Hamana, a jeden ze służących króla doniósł mu, że Haman postawił na dziedzińcu swego domu szubienicę dla Mordochaja. – Slajd 4
5
„Powieście go na niej” – rozkazał król. I tak wyprowadzono Hamana i powieszono. Dopiero wtedy król ochłonął z gniewu. – Slajd 5
6
Jeszcze tego dnia król podarował Esterze dom Hamana. Ona zaś powiedziała mężowi, kim jest dla niej Mordochaj. Król zdjął z palca sygnet, który odebrał Hamanowi i dał go Mordochajowi. A Estera ustanowiła Mordochaja zarządcą domu Hamana. – Slajd 6
7
Potem Estera upadła do stóp króla, płakała i błagała, aby zechciał udaremnić plan wyniszczenia Żydów: „Jeśli król uzna to za dobre, to niech zostanie pisemnie zarządzone, aby cofnięto listy z planem Hamana”. – Slajd 7
8
A król powiedział do Estery i Mordochaja: „Już przekazałem Esterze dom Hamana, którego powieszono na szubienicy, ponieważ odważył się podnieść rękę na Żydów. Napiszcie więc w sprawie Żydów, co uznacie za słuszne. Uczyńcie to w imieniu króla i opieczętujcie sygnetem królewskim. Pismo sporządzone w imieniu króla i opatrzone pieczęcią królewską nie może już być cofnięte”. – Slajd 8
9
Wówczas zwołano sekretarzy królewskich. Napisano, że król zezwala Żydom gromadzić się i bronić swego życia. Mogą zabić wszystkich, którzy ich zaatakują i odebrać im to, co posiadają. – Slajd 9
10
Kopie tego nowego prawa rozesłano do 127 prowincji imperium. Każdy wiedział o tym, że Żydzi przygotowują się do obrony trzynastego dnia dwunastego miesiąca. – Slajd 10
11
Mordochaj wyszedł od króla ubrany w szatę królewską z błękitnej purpury i z bieli, z wielką złotą koroną. Kiedy Żydzi poznali to nowe prawo, bardzo się cieszyli i ucztowali. Na ich wrogów zaś padł strach. – Slajd 11
12
Trzynasty dzień dwunastego miesiąca był dniem, kiedy wrogowie mieli zaatakować Żydów. Izraelici zebrali się w miastach, aby się bronić. Mieli wsparcie książąt oraz namiestników prowincji. – Slajd 12
13
Wszyscy, którzy zaatakowali Żydów, zostali pokonani. – Slajd 13
14
W stolicy imperium, w Suzie, uśmiercono 500 mężczyzn. Synowie Hamana zostali powieszeni. Żydzi nie zagarnęli jednak dóbr swoich nieprzyjaciół. Król wydał zarządzenie, że Żydzi mieszkający w Suzie mogą się rozprawić ze swoimi wrogami również następnego dnia. We wszystkich prowincjach zabito łącznie 75 tysięcy ludzi, którzy nienawidzili Żydów. – Slajd 14
15
Mordochaj opisał wszystkie te wydarzenia i rozesłał listy do Żydów rozrzuconych po prowincjach. Wezwał do corocznego obchodzenia święta czternastego i piętnastego dnia dwunastego miesiąca. Była to pamiątka ich zwycięstwa. A ponieważ Haman określił dzień zagłady przez rzucenie pur, czyli losu, to pamiątkę zwycięstwa nad wrogami nazwano Świętem Purim. – Slajd 15
16
Był to dzień przyjęć i radości, wzajemnego obdarowywania się smacznymi potrawami oraz troski o ubogich. Od tego czasu aż do dzisiaj Żydzi obchodzą to święto każdego roku. – Slajd 16
17
Slajd 17